LinkBack URL
About LinkBacks
دو هفته قبل اپل iOS 7 را رونمایی و معرفی کرد. آن طور که انتظار می رفت، رابط کاربردی آن تغییرات زیادی کرده. ظرافت بیشتر، در کنار خطوط ساده ولی قوی، و نواحی مختلف با رنگ های یکدست، همگی در کنار فقدان تزئینات غیرکاربردی، به چشم می آیند.
در اینجا می خواهیم به مقایسه ای بپردازیم که آقای مت گمول (Matt Gemmell) بین برخی جنبه های رابط کاربری iOS 6 و iOS 7 انجام داده. او می نویسد: «تنها غافلگیری برای من این بود که دیگران [از تغییرات زیاد] غافلگیر شده بودند. چون این تغییری در زمینه زیبایی شناسی است که مدت ها منتظرش بودیم.»
در حالی که بیشتر شرکت ها به سمت رابط کاربری غیر تزئینی رفته بودند، (شاید فقط برای متفاوت بودن)، ولی آی او اس ریشه در جای دیگری دوانده بود. نواحی مختلف نمایشگر با استفاده از افکت های سه بعدی نظیر شیشه و سایه، و البته شبیه سازی اشیای دنیای بیرون، پر و زمخت شده بودند.
اما چرا آن وضع قابل دوام نبود؟ زیرا کاربران امروزی چندی است که بالغ شده اند، نیازی نیست کسی دستشان را بگیرد و بگوید اینجا را کلیک کن، آنجا را لمس کن. تعامل دو سویه بین "پلتفرم و کاربر" موضوعی است از جنس "دعوت کردن و پذیرفتن"، اما راهنمایی های فیزیکی که با استفاده از اسکیومورفیسم انجام می گرفتند، فقط یکی از راه های دعوت بودند، نه تنها راه.
آی او اس 7 را باید آی او اسی دانست برای یک مصرف کننده بالغ تر که می داند سطوح دیجیتال، تعاملی هستند. چنین فردی نمی خواهد هیچ مانعی (به خصوص تزئین های غلو شده) بر سر راه دستیابی به محتواها وجود داشته باشد.
کاربردپذیری اصلی آی او اس با نسخه 7 تفاوتی نکرده. هنوز آن را مثل گذشته استفاده می کنید، و همه چیز تقریبا همان جایی است که انتظار دارید. جسچرها هم مثل قبل کار می کنند، اما همزمان اینجا و آنجا، تفاوت هایی به وجود آمده. با یک به روز رسانی بزرگ در زمینه ظرافت و زیبایی سیستم عامل طرف هستیم.
در ادامه مطلب به بررسی تغییرات در زمینه زبان طراحی آی او اس 7 پرداخته ایم. با ما همراه باشید.
رنگ ها در مقابل مرز بندی ها
iOS 7 ممکن است مثل قدیم کار کند ولی کاملا چهره جدیدی دارد. تغییرات را می توان در قالب اپلیکیشن Contacts با iOS 6 مقایسه کرد، بیبنیم اطلاعات تماس چگونه شده اند.
می بینید که iOS 7 از مرزبندی ها رها است و در عوض برای نشان دادن ویژگی های تعاملی خود بر رنگ ها، و برای سامان دادن به اطلاعات بر جداکننده ها (خطوط) تمرکز دارد. کنترل ها حالت تلویحی و ضمنی دارند، و مبتنی بر طراحی مرجع آیکون ها یا برچسب ها هستند. جایگذاری شان در صفحه خوب است و انرژی بصری خود را از طریق یک رنگ خاص منتقل می کنند (این رنگ های خاص از اپ به اپ فرق می کنند؛ آبی در اپلیکیشن Contacts و برخی دیگر از اپ ها، قرمز در Music، و زرد در Notes). آیکون ها حالت ساده خطی دارند و به نظر می رسد روندی برای حذف کردن تیتر در اپلیکیشن ها (در اینجا Info) هم در جریان باشد.
به نظر می رسد خوانایی و ملایم بودن فونت ها، تاثیری جدی از ویندوز فون گرفته باشند، یعنی بده بستان رنگ در پیش زمینه، همراه با پس زمینه ای یک دست. بعضی افراد از این گله می کنند که فونت به کار رفته در آی او اس 7 خیلی باریک است و زیر نور شدید ناخوانا خواهد بود، (می توانید آن را کلفت تر کنید یا حتی اندازه فونت در اپلیکیشن هایی که از این امکان پشتیبانی می کنند را افزایش دهید)، ولی نمایشگر رتینا اطمینان حاصل می کند که همه چیز زنده، خوانا و واضح باشد.
البته که شفافیت اضافه کردنی نیست، بلکه نتیجه حذف کردن موانع بصری است. برای iOS 7، این بقایای "عمق مصنوعی" با افکت شیشه ای بود که باید حذف می شد تا شفافیت حاصل آید.
مسطح بودن
iOS 7 مسطح نیست. سایه هایی لطیف، افکت هایی با نورپردازی، و حتی افکت جدید "اختلاف منظر یا پارالاکس" همه این را نشان می دهند. البته قطعا این نسخه از آی او اس مسطح تر از نسخه 6 است، ولی نه کاملا دو بعدی و تخت.
روش کار اپل این نیست که هدفی مثل "بیایید مسطحش کنیم" تعیین کند. این حرف ناشیانه ای است زیرا مسطح بودن به خودی خود، پایه و اساسی هم راستا و مترادف با تجربه کاربری مشتریان ندارد؛ مسطح بودن تنها می تواند یک تدبیر بصری باشد که کیفیتی مطلوب را ارائه می کند، ولی هدف نهایی نیست.
در آی او اس 7، هدف این بوده: تاکید بر روی محتوا، نه مدیوم.
(در توضیح مدیوم: سینما یک مدیوم است، تئاتر هم همین طور. در این مطلب هم رابط کاربری و محیط سیستم عامل یک مدیوم است؛ منظور از مدیوم "واسط، یا میانجی برای انتقال" است.)
در آی او اس 7، اپلیکیشن ها به لحاظ زیبایی شناسی و مفهومی فقط واسطی برای انتقال محتوا هستند، با تزئین هایی صرفا برای روشن کردن نوع کاربردپذیری و اطلاع رسانی شان. بگذارید این طور بیان کنیم: یک جدول نوعی وسیله کنترلی نیست، بلکه فهرستی از چیزهای مختلف است. در آی او اس 7 نیز بیشتر شاهد جداول هستیم و تمرکز بر روی کارکرد است، نه قالب و فرم.
به عنوان مثال عملکرد اپلیکیشن Messages را با مشابه اش در iOS 6 مقایسه می کنیم.
ممکن است درباره رنگ های نسخه قدیم نظری مبهم داشته باشیم ولی به محض مقایسه در کنار طراحی جدید، سنگینی محض و گول زنک بودن حباب ها، لبه ها و درخشندگی آنها در آی او اس 6، کاملا آشکار می شود. نوار ناوبری در بالای اپلیکیشن قدیمی مثل سنگ بالای درب ورود ساختمان ها است، اخم در هم کشیده و وصله ناجور.
تفاوت ها در سبک و سلیقه طراحان، وقتی یک تماس تلفنی دریافت کنید، واضح تر هم خواهد شد.
لبه های دکمه ها، گوشی های تلفن دستی، سایه ها، براق بودن ها، انعکاس های داخل دکمه ها، و در نهایت خطوط کلفت و نچسب پیرامون آنها را نگاه کنید. کروم در آی او اس 6 تقریبا 60% سطح نمایشگر را می بلعد، و آشکار شدن یک هشدار یا آگاه سازی یا تماس نیز درست همین طور. اما در آی او اس 7 شما عکس تماس گیرنده را بهتر می بینید، کادر و محتوای داخل آن بیشتر شبیه یک نمایش آرام کننده اند، به دور از سنگینی دریافت یک تماس. محیط جدید، روکشی یادگارپرستانه و ادای دینی به گوشی تلفن نیست، بلکه تنها قالبی برای ارائه محتوا است، همراه با چند انتخاب برای تعامل با تماس دریافت شده.
درباره تغییرات به یک جنبه مهم دیگر هم می توان اشاره کرد: بالاخره یک نفر چشم بندها را باز کرده و روشنایی به درون آمده.
روشنایی و سبکی
آی او اس 7 از نظر رنگ آمیزی بسیار بسیار روشن تر است، و از همین رو وزن بصری آن هم پایین تر است. فضاهای سفید در همه جا هستند تا کاربر آزادانه تنفس کند. استفاده از آنها به یکپارچه سازی و حذف عناصر ناهمسان رابط کاربری قبلی نیز کمک کرده. احساس کلی، روشنی و باز بودن است. وسعت تغییر و ثبات استفاده از آن وقتی بیشتر آشکار می شود که از دور به کلیت کار بنگریم. در اینجا مجموعه ای از اپلیکیشن های اصلی آی او اس 6 را می بینید:
و در زیر هم عکس خانوادگی اپلیکیشن های اصلی آی او اس 7 را می آوریم که از اسکرین شات های ارائه شده توسط اپل استخراج شده اند:
قاعدتا روشن شدن فضا در مجموعه دوم واضح است، البته در مقایسه با اولی. وقتی آنها را کنار هم قرار دهیم، این تفاوت بیشتر هم می شود:
به خصوص زمانی که با پیکسل-پیکسل کردن تصاویر از پیچیدگی رنگ ها بکاهیم، دیگر جایی برای نادیده گرفتن قضیه باقی نمی ماند:
رنگ های تیره و تار در نیمه زمین iOS 6، با سفید و آبی روشن iOS 7 جایگزین شده اند. در آی او اس 6 شما سبک های بصری مختلفی را داشتید ولی حالا در آی او اس 7 فقط دو سبک یافت می شود: اولی سبک کاغذی است که روشن و سرزنده در حدود 75 اپلیکیشن ها حضور دارد، و دومی سبک تیره که برای باقی اپها مثل قطب نما، سهام، و ماشین حساب به کار رفته.
متاسفانه پوشش خبرها خیلی روی صفحه Home آی او اس 7 متمرکز شده ولی "اصل استفاده روزانه کاربران، محیط داخلی اپلیکیشن ها است." جایی که پیش تر شبیه لانه کبوتری تاریک با سقف کوتاه بود، حالا تبدیل شده به خانه ای با پنجره هایی قدی، نورگیرهایی در سقف، و سطوحی تمیز و ساده. آیا هنوز فکر می کنید این یک بهبود بزرگ در محیط کاربری آی او اس نیست؟
صفحه خانگی
بخشی که بیشتر نظرات را به خودش جلب کرده، صفحه خانگی است، و مشخصا آیکون های جدید. اینجا مشهورترین و توی چشم ترین قسمت سیستم عامل و حتی دستگاه های اپل را داریم، ولی باید گفت که واژه "خانه" برای آن اسم غلطی است: بیشتر شبیه یک لانچر (سکوی پرتاب) است، نه جایی که -مثل خانه- وقت زیاد و محسوسی را در آن بگذرانید. هر از گاهی به آن سر می زنید ولی قرار نیست محو تماشای اش شوید.
صفحه خانگی و آیکون برنامه های اصلی (ساخت اپل)، بسیار درخشان تر و البته ساده تر از قبل هستند. هر چند در نگاه اول از روی اسکرین شات ها ممکن است متوجه نشوید ولی آیکون های جدید، فضای کمتری را نسبت به آیکون های آی او اس 6 اشغال کرده اند و چند پیکسلی کوچکتر شده اند.
حاشیه بالایی که درست در زیر نوار وضعیت قرار دارد کاهش یافته تا جای بیشتری برای آیکون ها خالی شود، فونت زیر هر آیکون هم بزرگتر شده، و محیط طاقچه مانند پایین یا همان dock حالا فقط یک صفحه با افکت شیشه مات است. قربانی کردن مرزها و خطوط برای جولان دادن به محتوای درون کادر آیکون ها نیز واضح است: محتوای فعلی در مقایسه با آی او اس 6، درصد بیشتری از مساحت هر آیکون را اشغال کرده و طرح ها و نشانه ها خودنمایی بیشتری می کنند.
البته برخی افراد معتقد هستند که این یک ایراد به حساب می آید و محتواهایی نظیر آیکون اپ استور خیلی بزرگ شده اند؛ به نظر می رسد نه به کوچکی آیکون ها در آی او اس 6، نه به بزرگی نسخه جدید، چیزی بینابین می توانست بهتر باشد.
چند ایراد دیگر هم می شود گرفت، گردیِ گوشه مربع ها را با آی او اس 6 مقایسه کنید، انگار شعاع خمیدگی بیشتر شده، وزن محتوا در برخی آیکون ها هم متناسب نیست، همچنین شیب رنگ برخی آیکون ها با بقیه جور نیست، کنتراست پس زمینه برخی دیگر هم نامناسب است. برخی آیکون ها مثل Notes و Reminders نیز بیش از حد خالی و خشک هستند.
اما این ایرادات قابل رفع و تا حدی سلیقه ای هستند. شاید اگر بازطراحی زیر که توسط آقای لئو دراپیو (از کارمندان اسبق اپل) صورت گرفته را به تماشا بنشینیم ایده ای درباره ایرادات وارده پیدا کنیم.
البته نمی توان نظر قطعی داد، چون معلوم نیست پسندیدن طراحی آقای دراپیو به خاطر شباهت بیشتر آن به معیارهای آی او اس 6 است که از مدت ها قبل به آن عادت داریم، یا به خاطر اینکه در ذات خود طرح بهتر و کاربردی تری است.
آیکون های جدید آی او اس 7 متمایز و قابل شناسایی هستند، ولی نه پر هرج و مرج. همان طور که قبلا در نارنجی اشاره کردیم تغییرات در آیکون ها تا زمان عرضه نهایی ادامه خواهد داشت، در اصل به نظر می رسد این بخش کمترین توجه را به خود دیده و اولویت اصلی طراحان برای رساندن آی او اس 7 بتا 1، بر روی محیط داخلی اپلیکیشن ها بوده که خیلی پخته تر و کامل تر از صفحه خانگی هستند.
اولویت اول، محتوا
آی او اس 7 آمده تا هرج و مرج و در هم ریختگی یکی از محبوب ترین و کاربردی ترین سیستم عامل های موبایل دنیا را پایان دهد. یعنی دور شدن از عناصر مصنوعی و بازگشت به ماهیت هر چیز. این نسخه از سیستم عامل نشانگر یک دید و تصور شفاف است، و میل به اتخاذ روش و سبک طراحی ساده را نشان می دهد.
تزئین های بی موردی مثل افکت انعکاسی شیشه، لبه های افقی یا عمودی پخ، سایه ها و خطوط حاشیه ای، همه و همه دفن شده اند. اینها عناصری بودند حاضر در مناطقی که از لحاظ بصری مرده به حساب می آیند، لذا حضورشان باعث تنش دیداری می شد، نه القای آرامش. اما حالا وزن بیش از حدی که باعث خفگی می شد، جای خود را به هوای تازه برای تنفس داده.
آی او اس جدید برای محیطی جدید و کاربرانی که بالغ اند طراحی شده: کاربرانی که سادگی را آن طور که جانی آیو به آن اعتقاد دارد می پسندند و دیگر چیزی مبتذل مثل آشنا بودن (یعنی شبیه سازی دنیای بیرون در درون) یا یکنواختی را به خودی خود بر نمی تابند، بلکه تمرکز و شفافیت را دوست دارند.
این روزها در زمینه تجربه کاربری، تاکیدی بیش از حد و غیر مفید بر روی همسانی و آشنا بودن رابط های بصری را شاهد هستیم. ولی افراد با هم فرق دارند و تنوع خوب است. آدم ها نه تنها بر اساس تجربه و دلیل به رابط کاربری واکش نشان می دهند، بلکه احساس و بینش نیز در این میان دخیل است.
بسیاری از رابط های کاربری بلافاصله از جعبه ابزارشان چیزهایی مثل شبیه سازی دنیای خارج را بیرون می آورند و نه تنها کاربران که طراحان را هم در ژاکت ویژه دیوانگاه خِفت می کنند تا به زور شناختی از محیط را به خوردشان دهند. طراحان خیلی زود فراموش می کنند که مهم ترین چیز برای مردم رسیدن به اهداف شان است: یعنی انجام کارها و دریافت محتوا. در نتیجه بهتر است طراحان روی چیزی تمرکز کنند که واقعا مهم است، نه اینکه همچنان به شعبده های بصری و افکت های مصنوعی به عنوان سنت های طراحی پابند باشند.
فلسفه اپل -و نابغه طراحی اش آیو- همیشه این بوده که تکنولوژی ها، روال های فرهنگی و خواسته های کاربران، را غربال کند و به ازای هر یک چیزی که نگه می دارد، صد چیز بی مورد را کنار بگذارد. ما به چیزهایی اهمیت می دهیم که دستگاه های مان در انجام آنها به ما کمک می کنند، و البته اینکه چطور زندگی مان را غنی تر می کنند.
iOS 7 سالخورده شدن و پوست انداختن یک رابط کاربری را نشان می دهد که طراحان جدیدش می دانند "کاربران و کل این صنعت، چندی است بالغ شده اند."
منبع : [فقط کاربران ثبت نام شده قادر به مشاهده لینکها هستند . ]
پاسخ با نقل قول
تمام حقوق ايده پردازی در طراحی استايل ، مطالب و محتوا طبق فصل سوم قوانين جرائم رايانه ای جاری در كشور برای سياره پی دی ای محفوظ است.
بوک مارک ها